Op de top van het Geluk

"Waarom vraag je dit eigenlijk?", zegt E. "Ik heb de kaarsen uitgeblazen en je hebt zelf de lichtjes in de kerstboom uitgedaan." 

Ik weet het. Het is weer zover, iets teveel bezorgdheid. Ergens in mij dat stemmetje: "Let iedereen wel op, ziet dan niemand "de Dood" op de loer liggen?"

Als huisarts had ik veel profijt van mijn "opmerkzaamheid" voor "de Dood". Ik kon snel anticiperen, handelen en zo nodig het gevecht met hem aan. En wanneer bleek dat ik toch niets in te brengen had, kon ik altijd nog liefdevol zorgen voor de patiënt en zijn naasten. 

Voor mijn omgeving ben ik soms heel irritant als ik hen attendeer op "de Dood" of teveel om hen bekommer. Een hint of een advies geef ik sneller dan dat ik mijn eigen angst voel. En hoe dichter de mensen mij na staan, hoe harder het stemmetje in mij roept "Pas toch op!". Ik realiseer me echt dat het mijn eigen angst voor verlies is en een veel te groot gevoel van verantwoordelijkheid om verdriet te voorkomen.

In een recente familieopstelling tijdens mijn opleiding bij Phoenix bleek weer eens hoe ik mij verhoud tot angst en dood in mijn geschiedenis. Hoe eenvoudig ik mijn eigen geluk saboteer. "Leer het Leven te vertrouwen in plaats van de Dood in de gaten te houden" zegt de trainer. Hij geeft mij huiswerk mee want ook ik ben nooit uitgeleerd!