En dan, waar het echt om gaat, is dat ik jou dankbaar ben voor het inzicht dat je ons hebt gegeven, samen én apart. Ik heb bij jou in een emotionele achtbaan gezeten, maar ik ben niet er niet uitgevlogen. Daar heb jij voor gezorgd, want je hebt altijd laten zien dat liefde betekent dat je elkaar alles kan geven, maar ook elkaar los moet laten als het moet. We hebben pijn, onmacht en verdriet, maar jij hebt ons daar doorheen geholpen door het onder ogen te zien, het te ervaren, door te vragen, te praten, door parallellen te trekken, door figuren te gebruiken, gedichten, spreekwoorden … Maar het is geen therapie- of dokterstas die je hebt open getrokken; ik heb altijd gevoeld dat je het op intuïtie en boven alles met respect voor ons dat hebt gedaan.
Lieve Ilse, ik heb een voorkant en achterkant, ik ben een groot en klein mens, ik ben bang en open, ik kan leven en dood gaan. Dat wist ik misschien allemaal wel, maar dat onder ogen zien en daar echt iets mee doen … wat was dat voor mij zo confronterend. Ik krabbel op, niet omdat dat moet, maar omdat ik het wil, en ik denk dat ik er ook kan zijn voor anderen. Het moeilijkste ga ik nu aan, om weer van mezelf te houden want ik weet dat dat de basis van alles is.
Ilse, jij kunt mensen helpen en daar heb ik grenzeloze bewondering voor.
(aug 2017)
Wil jij mijn nieuwe blogs en foto's ontvangen, vul dan hieronder jouw gegevens in. Na verzending ontvang jij een e-mail met een link ter bevestiging. Ik doe dit om zeker te weten dat het e-mailadres van jou is.