Ik lig ziek op bed en het is tijd voor de kerstboom. Mijn vriend is zo lief om hem te halen maar dan?
Normaal gesproken ben ik degene die graag de lichtjes en de ballen op de “goede” plek in de boom hangt. Nu kijkt hij mij verwachtingsvol aan of hij mag beginnen, “dan is het maar af”.
Ik voel me te belabberd om iets te doen, dus geef hem de ruimte om de boom op te tuigen.
In bed komen de gedachtes; gebruikt hij wel de gekleurde lichtjes, verdeelt hij ze een beetje leuk over de hele boom, hangt hij de ballen niet teveel aan één kant? Ik vind het echt leuker om samen de boom te versieren, maar ja, dan wordt het pas overmorgen. Ik voel me ook een beetje schuldig dat ik de hele dag al in bed lig en hij heeft ook al lekkere soep gemaakt. Ik draai me om en bedenk dat dit een mooie oefening is, waarom zou het alleen maar goed zijn op mijn manier?
Mijn vriend vindt het fijn als de dozen uit de kamer zijn, de lichtjes weer gezellig branden en wil mij heel graag een beetje ontlasten vanwege de griep. Zorgen kan hij goed.
Ik kies er voor om te gaan slapen en het los te laten, hem zijn gang te laten gaan. Zijn behoeftes mogen er natuurlijk ook zijn.
Als ik er vandaag op terug kijk, zie ik dat het fijn is om zo samen te kunnen zijn in een relatie, elkaar ruimte te kunnen geven en te laten nemen, behoeftes uit te kunnen spreken en ook te kunnen rusten bij de ander. Wat goed is voor mijn cliënten, is natuurlijk ook goed voor mijn eigen relatie.
En de boom….die staat er natuurlijk prachtig bij, de mooiste kerstboom van Utrecht!
Wil jij mijn nieuwe blogs en foto's ontvangen, vul dan hieronder jouw gegevens in. Na verzending ontvang jij een e-mail met een link ter bevestiging. Ik doe dit om zeker te weten dat het e-mailadres van jou is.