De stem van de engelen

Ik begin langzaam weer een beetje op aarde te komen en te herstellen van het vele verlies in de afgelopen anderhalf jaar.
De logeerpartij in het verpleeghuis eind 2020 was bijzonder en onthutsend. Ik verzorgde mijn ouders en begeleidde mijn moeder in haar sterven. Vijf weken later overleed mijn vader met een gebroken hart. Het gebrek aan steun van artsen en verzorgenden maakte dit proces extra zwaar.

Het verlies van mijn eigen fitheid vanwege longCovid had ik eerst niet door en kon ik later moeilijk accepteren. Ik wilde weer verder met mijn leven na jaren intensief mantelzorgen, wilde weer mentaal en fysiek fit worden met muziek luisteren, lekker hardlopen en zwemmen. Helaas dat lukte niet.

Toen 6 maanden na het overlijden van mijn vader, plots mijn broer Et. uit het leven stapte, voelde ik me helemaal onderuit geschoffeld. Zoveel verdriet voelen voor hem, zijn kinderen, mijn siblings en mezelf. De onmacht zo pijnlijk.

Hoe pak ik het leven dan weer op? Hoe huil ik zodat er weer leven kan komen? Ieder rouwt immers op zijn eigen wijze.

Ik ben veel naar buiten gegaan. Echt wandelen lukte niet, maar ik ben weer gaan fotograferen. In de natuur vond ik rust, stilte en troost en zag ik ze overal. Ik kon daar goed bij mezelf blijven en me laten raken door wat ik zag, rook of voelde. De foto’s die ik maakte bevestigden mijn verlies en verbonden me met het Leven en de realiteit.

In het begin zag ik overal mijn ouders samen.

Na het overlijden van mijn broer kwam ik ze alle drie, overal tegen.

Ik relativeerde en erkende ook mijn eigen pijn. ” Ieder huis heeft zijn eigen kruis.”

Ik voelde de balans tussen me laten steunen en voor mezelf zorgen en mezelf voeden. Al werd dat niet door iedereen op prijs gesteld, maar ik moest.

Mooie herinneringen aan mijn ouders schaatsend op de bosvijver, legde ik vast.

Plots pijn in mijn buik, overmand door verdriet, bij het zien van een stille aanwezigheid van mijn broer. Wat zorgde hij goed voor anderen en de vogeltjes.

Soms was het ook verdwalen. Wat is nu longCovid? Waar doe ik goed aan? Is er echt niemand die me kan helpen? Waar heb ik steun nodig en wat wil en moet ik zelf doen?

Naast de natuur waren er ook een aantal mensen die mij op een fijne manier hielpen in deze tijd.

De enorme steun van E met zijn geduld en liefdevolle zorg maakte dat ik kon rusten, ondanks dat ook hij had verloren.

Mijn broers A, E, V en zus M, hun aanhang, neven en nichten, vrienden van mijn ouders grotendeels met hetzelfde verlies, dezelfde en ook weer andere herinneringen, met hun humor en hun eigen manier van rouwen, gaven mij grond als ik die even kwijt was.

Vriendinnen L, L, Mtje, B en M waren er voor mij zonder dat ik van hen iets moest. Ik kon zijn wie ik was op dat moment.

J van Phoenix gaf mij lucht na het overlijden van mijn broer en hielp me weer naar mijn eigen plek.

Door J van Movir voelde ik mij begrepen en gesteund in mijn ziek zijn en rouw, mijn worsteling met doorgaan en rusten. Ik mag op voor mij passende manier de weg weer vinden naar werk. En juist dat bevordert mijn herstel en mijn leren om met deze verliezen verder te gaan. Hopelijk kan ik komende maanden mijn werk weer verder uitbreiden.

M, mijn fotografiedocente, gaf mij op een ontspannen manier opdrachtjes en feedback. En ze vond het ook prima als ik “mijn huiswerk” niet had gemaakt en wel foto’s voor mezelf.

Ook sportarts K hielp me door met een fietstest duidelijk te laten zien waar mijn fysieke grens lag. Dat opbouwen toch echt langzamer gaat dan ik ooit had kunnen vermoeden.

En als de tijd daar is, maak ik een hele mooie natuurfoto voor al deze lieve mensen om ze te bedanken voor hun steun!

Ik geloof niet in de hemel , maar de natuur als “de stem van de engelen” spreekt mij aan. Ik hoor ze!

12 reacties op "De stem van de engelen"

Eline op 2 juli 2022:

Lieve Ilse,
Zo knap hoe je dit kunt verwoorden en de emoties in beeld kunt vatten.
Zulke herkenbare verdrietige momenten in zo’n korte tijd, voor mij niet in woorden te vatten maar jij doet het.
Ik hoop dat je je steeds sterker gaat voelen en de kracht krijgt om je mooie werk weer op te pakken.
Liefs Eline
Dank je wel voor het delen van jouw verhaal.

Leny de Rouw op 1 juli 2022:

Lieve Ilse. Ik heb een paar maal je verslag gelezen ,het houdt me nog bezig. Zoveel verdriet en pijn naast de gevolgen van long COVID,waar je ook niet omheen kon.
Soms zag ik je foto’s voorbijgaan ,die voor mij duidelijk warenndat je passie was verschoven naar een bijzondere blikopener onze natuur.
Mooi dat je jouw ‘pelgrimstocht’ met ons wil delen.Het klinkt zo eenvoudig :
“omgaan met verlies “ ,alsof het een methode is om overeind te komen of te blijven.
Heel veel goeds voor de komende periode. En laat name nog eens een foto zien .
Leny

Ideke. op 30 juni 2022:

Je voelt wat je hebt meegemaakt, vind daar maar eens woorden voor.
Gelukkig heb je een groot vangnet en accepteer je hulp.
” de tijd moet ook wat doen” (Steef Smit)

Hester ten Dam op 30 juni 2022:

Hoi Ilse,
Wat een mooi verhaal over hoe het leven kan lopen en hoe je daarin je eigen kracht kunt ontdekken. Groot verdriet laat je de essentie van het leven heel helder zien. Ik hoop dat je met deze ongevraagde kennis veel mensen kan gaan begeleiden die ook middenin zo’n traject zitten. Want dat kan je!

Erna op 30 juni 2022:

Lieve Ilse, wat een prachtige foto’s en wat treffend geschreven. Spontaan rollen de tranen over mijn wangen. Herkenning, emoties vliegen alle kanten op. Zoveel verdriet en zoveel gemis. Natuur heeft iets magisch brengt rust, maakt tevreden en relativeert. Pijn voelen mag maar kan soms zo overvallen. Fijn al die lieve mensen om je heen en fijn dat je weer vooruit kan kijken, maar je word nooit meer dezelfde maar wel weer een mooie andere versie van jezelf. Nog steeds veel respect voor wat je gedaan hebt voor je ouders
Liefs en hoop elkaar dit jaar weer ergens te ontmoeten. Erna

Sabine op 30 juni 2022:

Wat mooi dat je dit deelt en met je prachtige foto’s maak je mij ervan deelgenoot. Ongelooflijk dat je ondanks al je moeheid en pijn mij onlangs ook heel erg goed en effectief hebt kunnen helpen om mijn pijn te kunnen dragen.

Liesbet op 30 juni 2022:

Lieve Ilse,

Wat een mooi, intens, gevoelig, eerlijk en ontwapend blog heb je geschreven. Wat een vertrouwen geef je om zo een inkijkje te geven in al je angsten, onzekerheden en worstelingen. En wat heerlijk dat je deze waanzinnige mooie foto’s met ons deelt. Ontzettend fijn te horen dat je langzamerhand weer wat meer energie krijgt en de “weg naar jezelf “terugvindt. Doe voorzichtig met jezelf, blijf zoeken naar een goede balans, doe vooral wat goed voelt en zorg goed voor jezelf.
lieve groet van mij

Marianne op 30 juni 2022:

Lieve Ilse, wat een verhaal, wat moet een mens mee maken, zoveel dierbaren verliezen.
De stem van de engelen spreekt mij erg aan.
Prachtige foto’s!!!
Heel veel sterkte en liefs op je weg omhoog.
Marianne

Fleur van Ouwerkerk op 30 juni 2022:

Wat mooi verwoord en verbeeld Ilse. Zwaar maar mooi en sterk. Prachtige fotos
Liefs en ben in voor wandelen in de natuur overbuuf.

Marije op 30 juni 2022:

Lieve Ilse, wat een intens proces, wat een reis, wat een verdriet… en veel dank voor het delen van je verhaal en foto’s! Veel sterkte met wat nog komt!

Ward op 30 juni 2022:

Lieve Ilse,
Wat heb je dit mooi verwoord, met mooie foto’s uit eigen werk.
Jazeker, een heftig jaar voor jou en met de ziekte ook nog een lange weg te gaan. Ondanks dat je er bij mijn moeder al weer goed uitzag en energie uitstraalde en aktie nam. Dank daarvoor.
Toch wordt ik er ook verdrietig van omdat ik je niet heb kunnen ondersteunen. Ik geloof dat God mij talenten heeft gegeven die ik mag benutten. Daar heb ik bij jou in verzaakt. Gelukkig zit het leven vol groei en waar tranen vloeien is er weer ruimte om deze te vullen.
Veel Liefs,
Ward

Evelyn op 30 juni 2022:

Mooi beschreven, Ilse. Vooral jouw mooie fotografiebeelden spreken mij aan. Fijn dat je er weer bent!