Ze kijkt me verbaasd aan en een paar tellen later biggelen de tranen over haar wangen. “Hoe kan dat nou? Ik kom alleen maar om wat bloed te laten prikken en nu zit ik als een klein kind te huilen” zegt ze tussen de tranen door. “Ben gewoon moe en af en toe benauwd”.
“En als alles goed is, gewoon weer fijn doorbikkelen?” vraag ik. Ze pakt nog een tissue uit de doos en blijft snikken en happen naar lucht. Wat komen deze emoties van diep. Ik neem zelf ook een hap lucht, wat herken ik dit, een gevoel bij mezelf van jaren terug.
Na een paar minuten vertelt ze dat het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat. Ze slaapt slecht, heeft een heel kort lontje naar de kinderen en op het werk kan ze haar concentratie er niet meer bijhouden. Vorige week zelfs een paar fouten gemaakt met daarop veel commentaar van collega’s. “En gister toen mijn man over de vakantie begon, kreeg ik het zo benauwd dat ik dacht dat ik een hartaanval kreeg. Mijn vader is een maand geleden gedotterd, dus waarom ik niet?”.
Ik laat haar uitpraten en vraag wat ze verder wil. Bloed prikken, samen kijken naar andere oorzaken voor haar klachten of allebei? “Eerst maar bloedprikken”, zegt ze. “Ik wil echt niet overspannen of burn-out zijn. Dat is voor watjes”. “Prima” zeg ik, doen we dat eerst. Kom je wel volgende week bij mij terug?” “Tuurlijk, ik wel van mijn klachten af.”
Dat zal nog een zware dobber voor haar worden, te accepteren dat het kaarsje op is. Dat geeft niet, ik heb alle tijd.
Wil jij mijn nieuwe blogs en foto's ontvangen, vul dan hieronder jouw gegevens in. Na verzending ontvang jij een e-mail met een link ter bevestiging. Ik doe dit om zeker te weten dat het e-mailadres van jou is.
3 reacties op "“En hoe gaat het verder met je?”"
prachtig
Super mooi stukje Ilse, goeie anekdote!!
mooi gebruikt een begin met een “visuele dobber” en een eind met een “figuurlijke/letterlijke dobber”; ga zo door !!!