"Waar heeft u vroeger nooit om gehuild?" - Ilse Smit - Praktijk voor coaching en relatietherapie

Misschien een rare vraag aan de oude man die ik zag in de huisartsenpraktijk vanwege pijn aan zijn enkel. Na slecht nieuws over zijn ernstig zieke vrouw was hij een stukje gaan wandelen en gestruikeld over gladde bladeren. In de spreekkamer was het stil, zijn verdriet was zo voelbaar, hij stikte bijna in de emoties. Een naderend afscheid.

“Waar heeft u vroeger nooit om gehuild?” vroeg ik. Hij keek me even verbaasd aan en barstte in huilen uit, tranen stroomden over zijn wangen. “Mijn kleine zusje Willemien, zij was 5 en ik was 9 jaar. Op een woensdagmiddag kwam ze niet terug van school, ze was gevallen op haar hoofd tijdens gymnastiek. Ik heb haar nooit meer gezien.

Het was een bijzondere wending in het consult. Ik nam de tijd om de man te laten vertellen; de vreselijke stilte na het overlijden van Willemien, het gevoel van eenzaamheid en hulpeloosheid omdat niemand zag hoe verdrietig hij was. Haar lievelingspop had hij nog steeds, na 70 jaar.

Wat een wonderbaarlijke ontmoeting. De man raakte mijn verhaal. Ik als meisje van 14 die na een fijne dag schaatsen zo schrok toen ik hoorde dat mijn buurjongen Coen overleden was. Dat angstige gevoel van niet weten wat te doen, wat te voelen, wat te zeggen.

Ook ik koos net als deze man als overlevingsstrategie om mijn verdriet, machteloosheid en de stilte in te slikken. Sterk zijn, hard werken, redden en vooral niet zeuren. Afscheid nemen, rouw, in alle vormen, vond ik lastig.

Door de pijn en het verdriet van vroeger weer te voelen en werkelijk te erkennen en plek te geven, kan ik iets beter om gaan met verliezen die ik in het hier en nu tegen kom. Mijn eerste beweging zal soms echt nog “slikken” zijn, maar die herken ik nu, en dat geeft ruimte aan een nieuwe beweging zoals aandacht en troost vragen.

Na de enkel gezwachteld te hebben, vroeg ik aan de man hoe het zou zijn om een brief aan Willemien te schrijven, over hoe hij haar mist. De tranen kwamen weer en hij zei dapper: “dat ga ik doen en ik zal hem voorlezen aan mijn vrouw en kinderen. En naast de pop zal ik haar foto zetten, ja, dat ga ik doen.”

We namen afscheid met een warme omhelzing en ter ere van Coen, voor zijn kracht, moed en vrolijkheid, staat zijn laatste verjaardagscadeau aan mij natuurlijk in mijn boekenkast.

7 reacties op "“Waar heeft u vroeger nooit om gehuild?”"

Gert-Jan Brandenburg op 11 oktober 2017:

Na onze ontmoeting gisteren, lees ik van je blogs deze als eerste.
Een warm, mooi geschreven verhaal met heel bruikbare tips ter verwerking.
Groet, Gert-Jan

Rob op 7 december 2016:

Heel emotioneel, Ilse. Weggestopt verdriet komt zelfs na zo vele jaren toch weer boven. De brief die ik stuurde werkte bij mij dan ook heel bevrijdend.

Rita op 7 december 2016:

Mooi verhaal Ilse!

Laurence op 7 december 2016:

Wat een mooi verhaal Ilse! Als je het verleden die aandacht kan geven die het nog nodig heeft, dan geeft dat lucht in het nu en meer ruimte voor de toekomst. Dank voor het ontroerende verhaal.

Marja op 7 december 2016:

Dag Ilse
Fijn weer eens een blog van je te zien.
Wat een mooi verhaal!
En een brief schrijven kan soms veel “lucht” geven.
Ik heb dat ook wel eens geadviseerd.
Groet
Marja

Kees op 7 december 2016:

Da’s nou ook weer wat!!!! Lieve Ilse, ze zeggen dat ’toeval’ niet bestaat;
Was eergister mijn huisdokter op ‘consult’, kneep in mijn onderbenen, zag de verkleuringen, testte mijn steeds verder afnemend evenwicht, bevestigde mijn ‘bangheid te vallen’.
En het vervolg weet je wel: niet huilen om wat je (steeds meer) niet meer kan; maar blij zijn wat je nog wel kan, dan wel wat een ander voor je doet/wil doen.
En de herinneringen met onverwerkt open einde, hoe gaat men (ga ik) daar mee om? Ja, voorbeelden te over hier in het oude vrouwtjes/mannetjes huis waar ik woon. En: ieder voor zich, met of zonder familie-hulp.
Dank, ik genoot van je “lees meer”!!
Kees

Anneke op 7 december 2016:

Hoi Ilse ,
Onder de indruk van dit prachtige en ontroerende verhaal !
Mooi geschreven en wat zal de oude man je dankbaar zijn .
Lieve groet ,
Anneke