Stuur deze pagina door naar vriend
Geen blog missen?
Meld je nu aan!
22 december 2020

Voor sommige keuzes is moed nodig

Het is vandaag mijn derde dag in het verpleeghuis van mijn ouders. Ik was per toeval bij hen toen er gekozen werd dat iedereen in quarantaine moest. Een aantal bewoners en medewerkers waren positief getest op COVID, mijn moeder hoorde daarbij. Ik besloot te blijven. Gezien de kwetsbaarheid van hen beiden en onzekerheid hoe dit zou gaan verlopen.

De beslissing om naar het verpleeghuis te gaan was zeer moeilijk geweest voor hen. Het kon echt niet anders. Over het huis ook niets dan lof; zeer betrokken en lieve verzorgsters, fantastische koks die met zorg het eten klaar maken, mooie ruime kamers.

Na drie maanden hadden ze een ritme in de dag, met herkenning en vertrouwen in de mensen. De weg naar huis leek wat vergeten.

En nu in quarantaine. Al deze “mensen van de dag”. Alleen op hun eigen kamer.

Echt ziek is mijn moeder niet van de Covid, wel zie ik onrust, verwarring en angst bij hen beiden. Meer en anders dan in het begin van hun komst.

Ik mag zelf ook het huis niet in en verblijf bij hen op de kamer, ’s nachts op een veldbedje. Mijn ouders hebben het geluk dat ze de enige bewoners op de gang zijn, waardoor ze wat kunnen wandelen. Ik kan wat spelletjes doen met mijn moeder en gister zag ik dat ze met balgooien nog een sterke rechter arm heeft.

Vanuit onze gang kan ik zien dat mensen op etenstijden naar de eetzaal lopen en binnen een paar minuten weer terug moeten wandelen naar hun kamer. Gister had ik een zwaaimoment met een andere bewoonster. Met wilde gebaren zocht ze contact, en wat heb ik hard terug gezwaaid. Na twee minuten was ze weer op haar kamer.

De afgelopen dagen voel ik mijn instinctieve reactie van vechten voor rechtvaardigheid en menswaardigheid oplopen. Af en toe ben ik razend. Leef ik nu in een ontwikkeld land? Hoe kunnen instanties kiezen voor dit beleid? Welke negatieve gevolgen zal dit hebben voor de bewoners en ook voor de medewerkers? Ik zie veel werk aan komen voor de bedrijfsarts, burn-out ligt hier zo op de loer. Als de COVID periode voorbij is, wie zal nog een beetje fit zijn?

En waarom niet anders? Zoals in het verpleeghuis de Riethorst in Geertruidenberg. “Zij laten Corona de vrije loop voor levensvreugde.” Hoe mooi is dat.

Mensen in het huis van mijn ouders zullen niet dood gaan aan Covid. Hoera!

Maar wat zal er in deze quarantaine tijd gebeuren met hun spieren, hun hart en longen, hun mentale conditie, hun levensenergie, hun gevoelens van vrijheid en vertrouwen?

Zal de meneer die al zo moeilijk loopt na deze periode de eetzaal nog weer halen? Zal de mevrouw die zo naar mij zwaaide haar levensenergie nog hebben? Zal mijn moeder haar vertrouwen en ritme weer beetje terugkrijgen?

Ik hoop vandaag contact te krijgen met andere familie en medebewoners om samen te kijken wat echte wijsheid is.
Ik hoop dat we met elkaar, met moed en daadkracht, de keuze kunnen maken naar menswaardig leven en sterven.

Mijn ouders kunnen er niet meer om vragen, dus zal ik het doen! Ik blijf hier nog wel even.




22 reacties op "Voor sommige keuzes is moed nodig"

Els Luderhoff op 4 januari 2021:

Dag Ilse, Ik hoop dat je ouders en jij deze periode goed doorstaan hebben. Wat lief dat je voor ze gezorgd hebt. En dan te bedenken dat toch heel veel ouderen zonder moeten redden. Dat zet wel aan het denken.
Sterkte en de beste wensen voor het nieuwe jaar.

Carl op 26 december 2020:

Hi Ilse,
Dag 7 nu, om te beginnen hoop ik dat je in goede gezondheid bent!
Wat een keuze te nemen, zo dicht bij de essentie van het leven. En zo verbonden in liefde, zorgen en het lot.
Het kan niet anders dan een zeer intensieve periode zijn, voor iedereen; zo veel geleefd leven in ėėn ruimte, nu weer bijeen en tegelijk opgesloten.
Ik wens je veel kracht en wijsheid!

Robert-Jan op 22 december 2020:

Lieve Ilse, dit had je een paar maanden geleden toen je ouders nog op zich zelf woonden zo’n scenario waarin zij en jij in zijn beland toch niet kunnen indenken? Je vragen zijn zo terecht en maakt nog maar eens duidelijk hoe we allemaal in de greep worden gehouden door wat we niet kunnen zien laat staan op zijn voorbereid. Echt geweldig dat je daar bent en blijft. Voor je ouders en zo te lezen ook voor andere bewoners. Als we iets kunnen doen, laat het ons weten!

Marianne Flink op 22 december 2020:

Wat een keuze, geweldig Ilse dat je dat voor je ouders hebt gedaan.
Veel sterkte
Liefs, Marianne

José op 22 december 2020:

Ilse, enorm veel respect.
Wat fijn voor je ouders dat je hen zo nabij bent!

Anneke op 22 december 2020:

Lieve Ilse ,
Wat ontroerend en verdrietig tegelijk !
Jij bent echt geweldig voor je ouders chapeau !
Want dat het niet makkelijk zal zijn dat je je eigen thuis hebt verlaten om dichtbij je lieve ouders te zjjn dat geloof ik direct
Heel veel wijsheid met de keuzes die jullie gaan maken. Heel veel liefs en hart 💓 onder de riem voor jullie allemaal .

Ria op 22 december 2020:

Lieve Ilse, wat moedig van je en prachtig verwoord.. komt recht in mijn hart binnen. Ik snap je boosheid en verdriet helemaal! Wat ontzettend fijn dat je er zo kunt zijn voor je ouders, een liefdevolle daadkrachtige actie ❤️🍀🙏.

Lisette op 22 december 2020:

Alweer heel mooi verwoord. Herkenbaar ook. Wens jullie veel sterkte !

Machteld op 22 december 2020:

Ontroerend en onthutsend, ik weet niet welk woord ik moet kiezen. Mooi hoe je het beschrijft Ilse. Dat is ontroerend, je waarneming en je beschrijving van deze tere zielen. Maar waar zijn ze in hemelsnaam mee bezig daar… De reflex in deze tijd is het afschermen maar waarvan eigenlijk? Goed dat je zo voor ze opkomt!! Houd vol en voor jouzelf een vette virtuele omhelzing en veel weerstand tegen het virus.

Hennie op 22 december 2020:

respect Ilse en zo herkenbaar. Wat is mijn 91 jarige moeder in Oldebroek 🙂 gezegend dat ze met het gezin van m’n broer (4 personen) in 1 huis woont. Ze is net weer hersteld van de covid, wel koorts, niet naar ziekenhuis (wat een gezeur en drukte, alleen omdat ik een beetje grieperig ben, aldus mijn moeder) en ook niets dan lof voor het covidteam Zwolle, maar zij is nooit alleen geweest. Mijn is broer is haar altijd blijven druppelen en de anderen stonden in de binnendeuropening wat met haar te kletsen ….. Voordeel van een besloten boerendorpsgemeenschap!

Esli op 22 december 2020:

Dat is ultieme nabijheid, Ilse! Het is een morele afweging. ‘Leven toevoegen aan de dagen, of dagen aan het leven?’ naar de woorden van Cicily Saunders. Wat zou het mooi zijn als er in alle hectiek en regeldruk ruimte wordt gemaakt om gezamenlijk te buigen over het vraagstuk wat nu echt van waarde is. En dan te bezinnen op welke regels en acties daaruit volgen voor wie.

Loucas van den Berg op 22 december 2020:

Dag Ilse, goed om je panoramabrein in actie te zien. Word nog specifieker in wat je bedoelt en schrijf erover. Het wordt een verhaal. Inside out. Niet alleen over de covid en de zorg voor onze ouders maar ook instinctieve intelligentie, jouw invoelen en wijsheid gekoppeld aan hun waarde, wijsheid en geluk alle goeds, loucas

Paul Vriezen op 22 december 2020:

Mooi en krachtig verhaal, Ilse, dat helemaal bij je past. Alle waardering!

Eline op 22 december 2020:

Ha Ilse, wat geweldig dat je dit kan, mag en wil doen op deze manier! Daar heb ik veel bewondering voor. Ik dacht na die eerste schrijnende corona periode in de zorghuizen dat er op een andere manier mee omgegaan zou worden. Is toch blijkbaar moeilijk. Ik wens jou en je ouders veel sterkte!!

Sabine op 22 december 2020:

Wat bijzonder dat je dit doet voor je ouders. Ik ben na het lezen van je stukje geroerd en een beetje in verwarring. Want waar ben je precies zo razend om? En wat zou er in jouw ogen anders moeten? Hoe zou dat kunnen? Veel liefs en sterkte voor jullie in quarantaine, Sabine

    Ilse Smit op 22 december 2020:

    Sabine, alles opengooien. Alle zorg in bescherming (moeten ze nu ook) en bewoners die dat willen vrij rondlopen in huis en in contact met elkaar!!!

Irma op 22 december 2020:

Hoi Ilse,
Wat mooi, dat jij bij je ouders blijft en dat die mogelijkheid er is. Het is voor de bewoners geen doen zo, we hebben gezien hoeveel impact het heeft gehad voor onze vader. Er wordt ze zoveel ontnomen! Maar helaas was die mogelijkheid er bij ons niet. Gelukkig heeft papa nu rust, want hij heeft ook corona gehad en heeft hem nog verder onderuit gehaald.
Sterkte, groetjes ook aan je ouders en liefs van ons
Cees en Irma

joke op 22 december 2020:

Menswaardigheid ipv maakbaarheid. Zo goed om je sterk voor te maken! Suc6!

Leny de Rouw op 22 december 2020:

Mooi hoe je kunt zien dat naast zorg als wassen,aankleden,voeding en medische zorg ,belangrijke prikkels uitblijven als sociaal contact,een wandeling en prikkels die voorheen opgepakt kunnen worden.
Ik hoop vurig dat we onze keuze mogen maken voor ons leven en sterven

Marloes op 22 december 2020:

Sterkte Ilse, ik hoop echt dat het lukt!
Ik was ook geraakt door en tegelijkertijd enthousiast over het verzorgingshuis in Geertruidenberg, hoe wil je inderdaad op die leeftijd je laatste periode hier het liefste doorbrengen? Alleen en afgesloten of samen en actief. Ik weet wel waar ik voor zou kiezen…

Bettine Bell op 22 december 2020:

Mooie woorden Ilse.

Gerry Oosterman op 22 december 2020:

RESPECT met hoofdletters voor jou wat je doet voor je ouders.

Liefs van Gerry, een oud koormaatje van Mieke.

Wil je hierop reageren?

Overzicht van alle blogs

Afbeelding 29 juni 2022

De stem van de engelen

Afbeelding 03 december 2020

De Sint mag alles zeggen!

Afbeelding 08 mei 2020

Een regenton vol tranen

Afbeelding 20 maart 2020

Weer samen aan de keukentafel

Afbeelding 16 december 2019

Fit het nieuwe jaar in

Afbeelding 09 juli 2019

Een taartje bakken is nog niet zo eenvoudig

Afbeelding 07 april 2019

De hommel

Afbeelding 30 december 2018

Op de top van het Geluk

Afbeelding 08 oktober 2018

Waar loop JIJ voor?

Afbeelding 26 juni 2018

Mijn stethoscoop aan de wilgen

Afbeelding 20 april 2018

Liefde en Ritueel

Afbeelding 23 januari 2018

Verstoppertje

Afbeelding 28 augustus 2017

“Ik denk dat ik haar maar houd”

Afbeelding 01 mei 2017

Het verhaal van het meisje en haar geheime kistje.

Afbeelding 01 maart 2017

Vijf jaar geleden ging de zaag er in.

Afbeelding 19 januari 2017

Help, de schilder komt

Afbeelding 07 december 2016

“Waar heeft u vroeger nooit om gehuild?”

Afbeelding 17 augustus 2016

Mijn perfecte oma

Afbeelding 27 mei 2016

Springen in het diepe.

Afbeelding 29 februari 2016

Ik hoopte zo de zee te horen.

Afbeelding 21 december 2015

De mooiste kerstboom van Utrecht

Afbeelding 26 oktober 2015

Koekje van eigen deeg

Afbeelding 24 augustus 2015

En dit ben ik gelukkig ook

Afbeelding 22 juni 2015

“En hoe gaat het verder met je?”

Afbeelding 20 mei 2015

Waar een kleurenanalyse niet goed voor is…

Afbeelding 26 april 2015

Klokken luiden en de Zwarte Nel, goed voor de relatie

Afbeelding 09 april 2015

Zo doen wij het niet bij de familie Smit

Afbeelding 15 maart 2015

Bedding voor Jet

Afbeelding 15 februari 2015

Rode kool met gehaktballen op Bonaire

Afbeelding 08 oktober 2019

E.S.B.T.M. en we noemen haar Smitje

Afbeelding 26 januari 2015

Een samengesteld gezin, het is ook gewoon ingewikkeld

Afbeelding 12 januari 2015

“Ik mis je zo verschrikkelijk”

Afbeelding 18 december 2014

Communicatie rondom kanker

Afbeelding 29 november 2014

Een mooi gesprek

Afbeelding 28 augustus 2014

Kankerpatiënten kampen vaak met relatieproblemen

Afbeelding 24 juli 2014

Herbergen van Verlies

Aanmelden voor nieuwe blogs en foto's

Wil jij mijn nieuwe blogs en foto's ontvangen, vul dan hieronder jouw gegevens in. Na verzending ontvang jij een e-mail met een link ter bevestiging. Ik doe dit om zeker te weten dat het e-mailadres van jou is.


Aanmelden