Het is vandaag mijn derde dag in het verpleeghuis van mijn ouders. Ik was per toeval bij hen toen er gekozen werd dat iedereen in quarantaine moest. Een aantal bewoners en medewerkers waren positief getest op COVID, mijn moeder hoorde daarbij. Ik besloot te blijven. Gezien de kwetsbaarheid van hen beiden en onzekerheid hoe dit zou gaan verlopen.
De beslissing om naar het verpleeghuis te gaan was zeer moeilijk geweest voor hen. Het kon echt niet anders. Over het huis ook niets dan lof; zeer betrokken en lieve verzorgsters, fantastische koks die met zorg het eten klaar maken, mooie ruime kamers.
Na drie maanden hadden ze een ritme in de dag, met herkenning en vertrouwen in de mensen. De weg naar huis leek wat vergeten.
En nu in quarantaine. Al deze “mensen van de dag”. Alleen op hun eigen kamer.
Echt ziek is mijn moeder niet van de Covid, wel zie ik onrust, verwarring en angst bij hen beiden. Meer en anders dan in het begin van hun komst.
Ik mag zelf ook het huis niet in en verblijf bij hen op de kamer, ’s nachts op een veldbedje. Mijn ouders hebben het geluk dat ze de enige bewoners op de gang zijn, waardoor ze wat kunnen wandelen. Ik kan wat spelletjes doen met mijn moeder en gister zag ik dat ze met balgooien nog een sterke rechter arm heeft.
Vanuit onze gang kan ik zien dat mensen op etenstijden naar de eetzaal lopen en binnen een paar minuten weer terug moeten wandelen naar hun kamer. Gister had ik een zwaaimoment met een andere bewoonster. Met wilde gebaren zocht ze contact, en wat heb ik hard terug gezwaaid. Na twee minuten was ze weer op haar kamer.
De afgelopen dagen voel ik mijn instinctieve reactie van vechten voor rechtvaardigheid en menswaardigheid oplopen. Af en toe ben ik razend. Leef ik nu in een ontwikkeld land? Hoe kunnen instanties kiezen voor dit beleid? Welke negatieve gevolgen zal dit hebben voor de bewoners en ook voor de medewerkers? Ik zie veel werk aan komen voor de bedrijfsarts, burn-out ligt hier zo op de loer. Als de COVID periode voorbij is, wie zal nog een beetje fit zijn?
En waarom niet anders? Zoals in het verpleeghuis de Riethorst in Geertruidenberg. “Zij laten Corona de vrije loop voor levensvreugde.” Hoe mooi is dat.
Mensen in het huis van mijn ouders zullen niet dood gaan aan Covid. Hoera!
Maar wat zal er in deze quarantaine tijd gebeuren met hun spieren, hun hart en longen, hun mentale conditie, hun levensenergie, hun gevoelens van vrijheid en vertrouwen?
Zal de meneer die al zo moeilijk loopt na deze periode de eetzaal nog weer halen? Zal de mevrouw die zo naar mij zwaaide haar levensenergie nog hebben? Zal mijn moeder haar vertrouwen en ritme weer beetje terugkrijgen?
Ik hoop vandaag contact te krijgen met andere familie en medebewoners om samen te kijken wat echte wijsheid is.
Ik hoop dat we met elkaar, met moed en daadkracht, de keuze kunnen maken naar menswaardig leven en sterven.
Mijn ouders kunnen er niet meer om vragen, dus zal ik het doen! Ik blijf hier nog wel even.
Wil jij mijn nieuwe blogs en foto's ontvangen, vul dan hieronder jouw gegevens in. Na verzending ontvang jij een e-mail met een link ter bevestiging. Ik doe dit om zeker te weten dat het e-mailadres van jou is.
22 reacties op "Voor sommige keuzes is moed nodig"
Dag Ilse, Ik hoop dat je ouders en jij deze periode goed doorstaan hebben. Wat lief dat je voor ze gezorgd hebt. En dan te bedenken dat toch heel veel ouderen zonder moeten redden. Dat zet wel aan het denken.
Sterkte en de beste wensen voor het nieuwe jaar.
Hi Ilse,
Dag 7 nu, om te beginnen hoop ik dat je in goede gezondheid bent!
Wat een keuze te nemen, zo dicht bij de essentie van het leven. En zo verbonden in liefde, zorgen en het lot.
Het kan niet anders dan een zeer intensieve periode zijn, voor iedereen; zo veel geleefd leven in ėėn ruimte, nu weer bijeen en tegelijk opgesloten.
Ik wens je veel kracht en wijsheid!
Lieve Ilse, dit had je een paar maanden geleden toen je ouders nog op zich zelf woonden zo’n scenario waarin zij en jij in zijn beland toch niet kunnen indenken? Je vragen zijn zo terecht en maakt nog maar eens duidelijk hoe we allemaal in de greep worden gehouden door wat we niet kunnen zien laat staan op zijn voorbereid. Echt geweldig dat je daar bent en blijft. Voor je ouders en zo te lezen ook voor andere bewoners. Als we iets kunnen doen, laat het ons weten!
Wat een keuze, geweldig Ilse dat je dat voor je ouders hebt gedaan.
Veel sterkte
Liefs, Marianne
Ilse, enorm veel respect.
Wat fijn voor je ouders dat je hen zo nabij bent!
Lieve Ilse ,
Wat ontroerend en verdrietig tegelijk !
Jij bent echt geweldig voor je ouders chapeau !
Want dat het niet makkelijk zal zijn dat je je eigen thuis hebt verlaten om dichtbij je lieve ouders te zjjn dat geloof ik direct
Heel veel wijsheid met de keuzes die jullie gaan maken. Heel veel liefs en hart 💓 onder de riem voor jullie allemaal .
Lieve Ilse, wat moedig van je en prachtig verwoord.. komt recht in mijn hart binnen. Ik snap je boosheid en verdriet helemaal! Wat ontzettend fijn dat je er zo kunt zijn voor je ouders, een liefdevolle daadkrachtige actie ❤️🍀🙏.
Alweer heel mooi verwoord. Herkenbaar ook. Wens jullie veel sterkte !
Ontroerend en onthutsend, ik weet niet welk woord ik moet kiezen. Mooi hoe je het beschrijft Ilse. Dat is ontroerend, je waarneming en je beschrijving van deze tere zielen. Maar waar zijn ze in hemelsnaam mee bezig daar… De reflex in deze tijd is het afschermen maar waarvan eigenlijk? Goed dat je zo voor ze opkomt!! Houd vol en voor jouzelf een vette virtuele omhelzing en veel weerstand tegen het virus.
respect Ilse en zo herkenbaar. Wat is mijn 91 jarige moeder in Oldebroek 🙂 gezegend dat ze met het gezin van m’n broer (4 personen) in 1 huis woont. Ze is net weer hersteld van de covid, wel koorts, niet naar ziekenhuis (wat een gezeur en drukte, alleen omdat ik een beetje grieperig ben, aldus mijn moeder) en ook niets dan lof voor het covidteam Zwolle, maar zij is nooit alleen geweest. Mijn is broer is haar altijd blijven druppelen en de anderen stonden in de binnendeuropening wat met haar te kletsen ….. Voordeel van een besloten boerendorpsgemeenschap!
Dat is ultieme nabijheid, Ilse! Het is een morele afweging. ‘Leven toevoegen aan de dagen, of dagen aan het leven?’ naar de woorden van Cicily Saunders. Wat zou het mooi zijn als er in alle hectiek en regeldruk ruimte wordt gemaakt om gezamenlijk te buigen over het vraagstuk wat nu echt van waarde is. En dan te bezinnen op welke regels en acties daaruit volgen voor wie.
Dag Ilse, goed om je panoramabrein in actie te zien. Word nog specifieker in wat je bedoelt en schrijf erover. Het wordt een verhaal. Inside out. Niet alleen over de covid en de zorg voor onze ouders maar ook instinctieve intelligentie, jouw invoelen en wijsheid gekoppeld aan hun waarde, wijsheid en geluk alle goeds, loucas
Mooi en krachtig verhaal, Ilse, dat helemaal bij je past. Alle waardering!
Ha Ilse, wat geweldig dat je dit kan, mag en wil doen op deze manier! Daar heb ik veel bewondering voor. Ik dacht na die eerste schrijnende corona periode in de zorghuizen dat er op een andere manier mee omgegaan zou worden. Is toch blijkbaar moeilijk. Ik wens jou en je ouders veel sterkte!!
Wat bijzonder dat je dit doet voor je ouders. Ik ben na het lezen van je stukje geroerd en een beetje in verwarring. Want waar ben je precies zo razend om? En wat zou er in jouw ogen anders moeten? Hoe zou dat kunnen? Veel liefs en sterkte voor jullie in quarantaine, Sabine
Sabine, alles opengooien. Alle zorg in bescherming (moeten ze nu ook) en bewoners die dat willen vrij rondlopen in huis en in contact met elkaar!!!
Hoi Ilse,
Wat mooi, dat jij bij je ouders blijft en dat die mogelijkheid er is. Het is voor de bewoners geen doen zo, we hebben gezien hoeveel impact het heeft gehad voor onze vader. Er wordt ze zoveel ontnomen! Maar helaas was die mogelijkheid er bij ons niet. Gelukkig heeft papa nu rust, want hij heeft ook corona gehad en heeft hem nog verder onderuit gehaald.
Sterkte, groetjes ook aan je ouders en liefs van ons
Cees en Irma
Menswaardigheid ipv maakbaarheid. Zo goed om je sterk voor te maken! Suc6!
Mooi hoe je kunt zien dat naast zorg als wassen,aankleden,voeding en medische zorg ,belangrijke prikkels uitblijven als sociaal contact,een wandeling en prikkels die voorheen opgepakt kunnen worden.
Ik hoop vurig dat we onze keuze mogen maken voor ons leven en sterven
Sterkte Ilse, ik hoop echt dat het lukt!
Ik was ook geraakt door en tegelijkertijd enthousiast over het verzorgingshuis in Geertruidenberg, hoe wil je inderdaad op die leeftijd je laatste periode hier het liefste doorbrengen? Alleen en afgesloten of samen en actief. Ik weet wel waar ik voor zou kiezen…
Mooie woorden Ilse.
RESPECT met hoofdletters voor jou wat je doet voor je ouders.
Liefs van Gerry, een oud koormaatje van Mieke.