Vijf jaar geleden ging de zaag er in.

Ik heb wat te vieren. Een lustrum. Vijf jaar geleden nam ik na ruim elf jaar ontslag als huisarts in het Gezondheidscentrum in Huizen en zette ik de zaag in mijn zekere bestaan, een vast inkomen, een pensioen en veel fijne patiënten. Met een hoofd vol ideeën ging ik een onrustige en spannende tijd tegemoet. Nieuwe mensen, nieuwe opleidingen en financiële onzekerheid.

Op deze eerste lustrumdag vraag ik mij af hoe het met “mijn” patiënten zal gaan. Vrouwen, mannen, kinderen met wie ik zoveel jaren heb mogen meereizen. Ik heb ze “achtergelaten” en dat was niet makkelijk.

Ik pak de mand met de lieve kaarten die ik kreeg bij mijn afscheid en bij het lezen van de eerste krijg ik al pijn in mijn buik.

En zo gaan de kaarten één voor één door mijn handen. De vele lieve persoonlijke teksten raken mij weer, ook na vijf jaar. Wat ben ik dichtbij geweest in bange, verdrietige en ook mooie tijden. Dankbaar dat ik iets heb kunnen betekenen voor deze mensen, en moeilijk om geen onderdeel meer te zijn in hun leven als huisarts. De band met velen was intens.

De sterke vrouw met een ernstige chronische ziekte schreef: “Ik kwam vaak bij jou uithuilen en ging altijd opgewekt weer naar huis. Je bent een lief mens”.

De kwetsbare puber die twijfelde aan hoe ze er uit zag: “Ik sta nog steeds achter mijn beslissing om geen operatie te doen, ik ben blij met mijn lichaam. Dank voor de gesprekken”.

De stoere man die het lastig vond om te vragen: “Ik had het gevoel dat jij mij halverwege mijn woorden al begreep”.
De zoon wiens ouders snel na elkaar overleden: “Mijn ouders hadden een rotsvast vertrouwen in u. Wij danken u voor uw betrokkenheid en liefdevolle benadering”.

En zo lees ik nog even door.

Blijkbaar is dit afscheid nog steeds pijnlijk voor mij als ik het verdriet en gemis in mijn buik moet geloven. Dit is rouw. En af en toe weer nodig om daarna weer met volle overgave en energie met mijn eigen ontwikkeling en praktijk bezig te zijn.

In de afgelopen 5 jaar heb ik mooie opleidingen gevolgd, bijzondere ontmoetingen gehad, mijzelf beter leren kennen en onzekerheden overwonnen. Van veel lieve mensen heb ik steun ervaren en ook kunnen aannemen. Daar ben ik iedereen zeer dankbaar voor.

Op een zelfgemaakt kaartje van mijn oudste patiente stond: “Een nieuwe uitdaging klinkt voor mij als “ik kies voor mezelf”, super en dapper dat je die stap neemt. Jouw toewijding zal in een andere vorm zichtbaar worden”

En zo is het. De fles met bubbels kan open, er mag gevierd worden.

5 reacties op "Vijf jaar geleden ging de zaag er in."

Liesbet op 6 maart 2017:

Lieve Ilse, wat ben je toch altijd goed in staat te verwoorden wat je voelt. Zo herkenbaar, aansprekend en begrijpelijk. Nooit vaktaal en je nooit verschuilen achter je professionaliteit. Altijd in gewone taal deel je de “gewone mensen dingen”; verdriet, liefde, vreugde, toewijding. Ik ben héél blij dat ik je ken.

Marij de Reus op 2 maart 2017:

Bijzonder persoon, ook op jonge leeftijd al. De lofuitingen verbazen me niets!
Welke weg je ook bent ingeslagen, ergens het roer om in je leven, verrijkt. Alle goeds ! Ook van Angela.

Wendy op 2 maart 2017:

Wow gefeliciteerd Ilse. Ik kan me heel goed voorstellen dat je gemist wordt als huisarts, maar wat ben ik blij dat je die stap toch genomen hebt anders hadden wij jou nooit getroffen. Je bent een geweldig mens.

Anneke op 1 maart 2017:

Gefeliciteerd lieve Ilse,
Wat weer mooi geschreven en wat een waardevolle en warme herinneringen .
Ik mag me gelukkig prijzen dat ik je heb mogen leren kennen nu inmiddels 1,5 jaar geleden .
Vaak denk ik aan de mooie en waardevolle gesprekken die we hebben gehad. En de spiegel die je voor me bent. Verhelderend , en weer een zetje in de rug voor als het even te ingewikkeld is ! Of nu ook zomaar omdat je allebei op T zelfde eiland vakantie viert !
Ik weet er komt weer een dag dat ik je kan benaderen voor als het teveel is . Of om de ingeslagen weg te blijven volgen met geloof in mijzelf !!!
Je bent een geweldige vrouw !!!
Op complimentendag mag dat extra gezegd worden !
Liefs Anneke

Leny de Rouw op 1 maart 2017:

Je afscheid leek op verlies, een goed professioneel zeer betrokken contact met de patiënten.
Er. waren teveel obstakels om in een interdisciplinaire samenwerking gevoed te worden.
Dapper de stap,die je moest zetten om eigen kwaliteit,ambities en gewplezier in je vak de voorkeur te geven.
Een goeie stap met een tevreden glmlach naar je Huizense praktijk.
De bubbels zijn terecht: gefeliciteerd en vooral : geniet van je vak,je kwaliteit betrokken te blijven bij Mensen…
Voor mij ben je een ‘ pareltje’ in onze samenwerking .liefs