Mijn stethoscoop aan de wilgen

Ik stop als huisarts en laat me ook niet meer herregistreren voor de toekomst. De beslissing is nu echt helemaal definitief. Vandaag mijn allerlaatste spreekuur. Ik hang mijn stethoscoop aan de wilgen.
Mijn lichaam riep al langer dat het anders moest, maar ik wilde nog niet luisteren. Allerlei overtuigingen en emoties hielden mij tegen. Een diep geworteld “Zorro” gevoel. Iedereen “redden” van dood gaan, bang zijn of eenzaamheid. Recht willen doen aan slachtoffers.

En vanwege de diepe wortels, was het best een klus om mijn Zorro-cape af te werpen. “Ik ben “Zorro” niet, ik ben gewoon een vrouw die goed doet op een menselijke manier.” Dat klinkt zo simpel, maar was het niet.
Sinds ik tijdens één van de rituelen bij mijn opleiding “Rouw en Ritueel” mijn cape heb afgeworpen en van de “trampoline” ben gesprongen, voel ik mij een stuk lichter en vrijer.

Had ik dat eerder kunnen doen? Of moest het gaan, zoals het is gegaan?

Had ik de jaren nodig om werkelijk te voelen wat ik wil in èn mijn werk èn mijn vrije tijd? Was het stoppen van mijn eigen praktijk in 2012 al een voorteken? Ben ik door E anders gaan kijken naar mijn werk/privébalans? Hebben de bijzondere ervaringen, de gekregen inzichten en de liefdevolle steun tijdens mijn opleidingen mij tot een keuze gebracht? Of is het het kunnen werken met meer rust en plezier in mijn eigen coaching en relatietherapie praktijk met veel tijd voor de cliënten?

Al het bovengenoemde en vast nog meer…

En omdat ik mijn cape al kwijt ben, loop ik na het laatste spreekuur samen met E naar het park. In de zakkende zon, hang ik mijn stethoscoop aan de wilgen.

En sluit de periode van 20 jaar als huisarts af met een stukje uit het gedicht dat speciaal voor mij voor deze overgang gemaakt werd:

“Ze schoont de wond met tranen op haar wangen,
Opa, ik ben je trotse kleindochter.
Vrijheid is een zegen!”

Ben jij niet tevreden over hoe het gaat op je werk of in je werk/privébalans? Hulp vragen kan.

Voel je welkom om contact met mij op te nemen, om samen te kijken hoe het zit met jouw wortels, emoties en overtuigingen. Om nieuwe mogelijkheden te leren kennen om het anders te doen.

12 reacties op "Mijn stethoscoop aan de wilgen"

Elly Kroon op 27 juni 2018:

Hoi Ilse, Gefeliciteerd met deze dappere beslissing. Van jou heb ik geleerd hoe goed het is naar jezelf te luisteren, de Pippi in je zelf niet kwijt te raken.
Veel succes met de nieuw ingeslagen weg.
groet Elly Kroon

Marije Visscher op 27 juni 2018:

Mooi Ilse, hoe moeilijk is dit en hoe dapper om het proces van loslaten aan te gaan! Ik hoop je gauw weer te ontmoeten.

Daphne op 27 juni 2018:

Heel veel geluk en succes met de verdere stappen die je nog gaat maken.

Manja op 27 juni 2018:

Ilse ik heb je leren kennen op weer een heel andere manier.
Het was altijd gezellig en leuk om met je te werken. Jammer dat dat niet meer zal gebeuren.
Wat moedig en verstandig om je hart te volgen.
Heel veel succes
Liefs manja

Anneke op 27 juni 2018:

You did it! Wat goed❤️Je bent precies daar waar je wezen moet

Toos Bik op 27 juni 2018:

Mooi Ilse, dat was al met al een hele stap voor je. Aan het begin van jouw reis naar de bevrijding van jouw ‘plichtsgevoel’ en jouw zoektocht naar hoe nu verder, heb ik jou leren kennen als fijn mens met zorg voor de ander. Je hebt een mooie zinvolle bestemming gevonden, waarin ook weer veel zorg voor de ander. Blijf ook goed voor jezelf zorgen! Alle goeds, Toos Bik

Sjaak en Hynry op 27 juni 2018:

Wat een mooi en inderdaad treffend geschreven besluit. De cape is afgeworpen, nu in gepaste draf met je glimmend paardje (E) op weg naar een succesvolle toekomst.
En die stethoscoop ,… er zal vast wel iemand zijn die ’m uit de boom haalt en wil/zal gaan gebruiken.
Een ‘big hug’ en groeten van Hynry, Sjaak en Noah.

Erna op 27 juni 2018:

Lieve Ilse een mooi en moedig besluit! Geniet van de verworven vrijheid en bewaak deze nieuwe vrijheid! Mooi gebaar om je stethoscoop echt aan fe wilgen te hangen. Op weg naar mooie nieuwe herinneringen. Liefs

Benita de Vries op 27 juni 2018:

Lieve Ilse,
Wat heb je dit weer mooi en treffend geschreven, wees inderdaad maar trots op jezelf en op de keuze die je nu definitief gemaakt hebt.
Weet zeker dat jij nog heel veel mensen gaat helpen, en voor ze blijft zorgen, dat zit namelijk ook in je genen.

Liefs Benita

“zoon van je opa” op 27 juni 2018:

Ervaringen zijn nooit weg of verloren en het is nooit te laat om een nieuwe weg in te slaan. Moedig en verstandig.

Inge Mazure op 27 juni 2018:

Lieve Ilse,

Ik ben fan van je en vind je een held.
Ik wens je veel wijsheid en plezier met jouw nieuw genomen pad.
Liefs, Inge

Ronald vd Ven op 27 juni 2018:

Ik hoop dat, nu je de beslissing genomen hebt, je net zoveel rust mag vinden als ik gevonden heb toen ik besloot een andere werkgever te zoeken. Ik herken de “Zorro” gedachte die je beschrijft, iets wat mij ook lange tijd belemmerde de stap te maken. Jij hebt mij hierbij geholpen, iets waar ik je dagelijks dankbaar voor ben.
Groet en succes bij alle dingen die je gewoon blijft doen.
Ronald van de Ven.