“Dit beeld zou in het Wilhelminapark voor jouw praktijk moeten staan”, schreef een cliënte mij. Zij mailde een foto van het ontroerende kunstwerk “Love” van Alexander Milov.Zij en haar partner waren in zwaar weer terecht gekomen. Het lukte hen niet om dichter bij elkaar te komen. Ze vond het een mooi en ook zo treurig beeld.
Ik zag wat ze bedoelde, twee volwassen mensen die elkaar zijn kwijt geraakt in ruzies en zwijgen én bij allebei de wens om “gevonden” te worden door de ander.
Diezelfde dag liep ik een rondje buiten en zag onderstaande tekst op het trottoir.
Ja, zo doen kinderen dat. Ze roepen “zoek mij!”. Ze spelen verstoppertje door achter het gordijn of een auto te gaan staan en hopen dat papa of mama hun gaat zoeken. Een mooi spel, met blij gejoel als het kind gevonden wordt.
Als volwassene halen we vaak van alles uit de kast om door de ander “gevonden” te worden. Om te horen dat we geliefd zijn of gewaardeerd worden. Of om te weten dat we niet alleen zijn als we echt iemand nodig hebben.
We doen dat vaak met kritiek en boosheid of we verdedigen ons en worden stil. De kans om op die manier in de kern gehoord of gezien te worden is klein.
Ik herken het wel, niets is mij vreemd. Vraag maar aan E. Het is fijn om te voelen en te snappen dat als ik zelf de eerste beweging maak, mezelf uitspreek, ik niet hoef te wachten tot E of iemand anders mij “vindt”.
Het is soms ook risico nemen om te voorschijn te komen, zal er werkelijk iemand staan voor jou?
In mijn Praktijk voor Coaching en Relatietherapie kun je op mij in ieder geval rekenen.
Wil jij mijn nieuwe blogs en foto's ontvangen, vul dan hieronder jouw gegevens in. Na verzending ontvang jij een e-mail met een link ter bevestiging. Ik doe dit om zeker te weten dat het e-mailadres van jou is.