Dat was de boodschap op de kerstkaart van een 93-jarige patiënte. Ik ben al drie jaar weg uit mijn oude huisartspraktijk en was er zeer geroerd door haar kaart.
In de 12 jaar dat ik haar huisarts mocht zijn, hadden wij vele mooie ontmoetingen. Zij vertelde tijdens de consulten vaak en graag over haar leven, de vreselijke gebeurtenissen uit de oorlog, haar strijd na de oorlog. De oorlog die haar zo getekend en gevormd heeft.
Ik besloot bij haar langs te gaan en zag door het raam een vrouw geknield op de grond met verwilderde haren, druk bezig met iets.
Ze opende de deur en herkende mij in eerste instantie niet. Toen ik vertelde wie ik was, vloog ze me om de hals om mij de eerste vijf minuten niet meer los te laten, beiden blij en geëmotioneerd om ons weerzien.
Ik vroeg wat ze aan het doen was en zag de grote ravage aan snoeren en stekkers in de hoek van de keuken. Ze was al een paar uur bezig om de boel te ontwarren, wat duidelijk nog niet gelukt was. Toen ik verder rond keek, zag ik dat ze misschien sowieso wel wat hulp kon gebruiken, de keuken en de kamer stonden vol met van alles.
Zonder te vragen ging ik aan de slag met de snoeren en binnen 5 minuten deden de lampen en de telefoon het weer.
Ik vroeg waarom ze niet iemand gevraagd had om dit voor haar te doen. Zo raar is het toch niet om op haar leeftijd wat hulp te vragen. Ze antwoordde dat ze alles zelf nog heel goed kon. Ze had echt geen hulp nodig. Ze gaf zich zelf elke dag een taak om zo haar huis en zichzelf op orde te houden. Gister had ze de kleren gewassen, vandaag zou ze strijken en de snoeren uit elkaar halen. Ingewikkelder dan dat was het niet. Om mij heen kijkend wilde ik het graag geloven.
Samen op de bank zittend, vertelde ze over haar leven nu, hoe ze genoot van haar tuin als tv met daarin de vogeltjes die elke dag bij haar langskwamen. Ze was zich aan het voorbereiden op de grote reis en had me graag nog eens willen zien. Dat was de reden voor haar om mij een kaart te sturen.
Terug naar huis schrok ik van de gedachte dat als ik niet gegaan zou zijn, zij mij ook niet meer gezien zou hebben voor haar grote reis. De impliciete opmerking “ik mis je zo verschrikkelijk”, stond eigenlijk voor haar verlangen om mij nog eens te zien. Hoe bescheiden was zij om het mij niet gewoon te vragen, om iets te vragen voor zichzelf dat er zo toe doet.
En jij, kun jij hulp vragen en aannemen of haal jij ook liever zelf de snoeren uit elkaar?
Deze lieve patiënte heeft door haar levensgeschiedenis het niet echt geleerd maar jij en ik kunnen nog leren.
En ik leer zeker weer door over een paar weken nog eens bij haar langs te gaan voor een kletsje en een vetbolletje voor de vogels.
Wil jij mijn nieuwe blogs en foto's ontvangen, vul dan hieronder jouw gegevens in. Na verzending ontvang jij een e-mail met een link ter bevestiging. Ik doe dit om zeker te weten dat het e-mailadres van jou is.